Göstergebilim ve aktarım: Hangi anlamda?

Özet

Göstergebilimin “nerede” öğretileceği sorusunu sorarak aynı zamanda göstergebilimin “ne”sini, “kim”ini, “nasıl”ını ve “neden”ini de sormuş oluyoruz: tüm didaktik konular söz konusudur.
“Ne?” İki vaka çalışması temelinde göstergebilimin kavramsal çeşitliliğini inceleyerek başlıyoruz: (i) Kentsel bir alan: göstergebilimsel bir anlatı olarak “taş kitap” olarak okunabilen Paris’teki Notre-Dame Katedrali’nin etrafındaki alan ve (ii) Yunan sonrası göstergebilimin teorik genişlemesi – “semiosis’in beş parmağı” - hangi koşullar altında didaktik bir sentezin mümkün olduğunu kendimize sorarak.

“Kime göre?” Göstergebilim üniversitede bir “meta-disiplin” statüsüne sahip olabilir mi? Diğer disiplinlerle ilişkisi nedir? Herhangi bir nesneye uygulanabilir olsa da sonuçta hiçbir nesneye uygulanamaz gibi görünen bir bilgi bütününün yaratıcısı ile alıcısı arasındaki pedagojik bağ nedir?
“Nasıl?” Bir yanda gerekli kavramsal detaylandırma ile diğer yanda somut işlevsellik arasındaki bağlantı, anlam aktarımında temel meseledir. İster edebî ve estetik analizden, ister sosyal ve politik söylemden, isterse de görsel nesnelerin durumundan bahsediyor olalım, göstergebilim bir “yapma”dır.
“Neden?” Büyük küresel ekolojik kriz, müspet bilimler ile beşeri bilimler arasındaki ilişkinin yeniden tanımlanmasını gerektiriyor. Göstergebilim, şekillenmekte olan yeni eklektizme ne ölçüde katkıda bulunabilir? ‘Eleştirel bir bakış’ın oluşumuna nasıl katkıda bulunabilir? Bu kuramsal mesafe ile etkin katılım arasındaki ilişki sorusunu gündeme getirmektedir.